Welkom in Malawi
In 2017 boekten Marjon en ik een rondreis naar Malawi, Zambia en Tanzania. Het was onze eerste reis naar Zuidoost Afrika en deze reis bood veel onbekend avontuur. Zo stonden we op een mooie in september bij de paspoortcontrole in Lilongwe. “Welkome to Malawi” zei de mevrouw van de paspoortcontrole. Dit hebben we nooit meegemaakt, niet daarvoor en niet daarna. ’s-Avonds in ons hotel was er Chinees eten en daar lusten we een biertje bij. Helaas de eigenaar is moslim en serveert geen alcohol, maar hij was direct bereid om iemand op pad te sturen om koude biertjes in te kopen. Ook dat hebben we nooit eerder meegemaakt. Malawi gebruikt de reclamespreuk “Het warme hart van Afrika” en dat maken ze volledig waar. Na een fantastische ervaring waarbij we het Nyika plateau, Mzuzu en het meer van Malawi bezochten, wilden we graag nog een keer terugkomen. In 2023 is dit gelukt en in dit reisverslag schrijf ik over onze ervaringen met tussendoor veel praktische tips. Welkom in Malawi!
Ntchisi forest
Onze eerste bestemming is het Ntchisi Forest. Het laatst stukje tropisch regenwoud van Malawi, ruim 2 uur rijden vanaf het vliegveld van Lilongwe. Deze keer hebben we voor een privéreis gekozen, wel veel geld maar we hebben zelf het programma kunnen bepalen. Edward, onze gids, stond keurig klaar op het vliegveld met een prima auto waarvan ik het merk niet heb meegekregen door mijn gebrek aan interesse in auto’s. Nadat we nog even hebben gepind om ons van lokale valuta, de Kwacha (1 Euro is iets meer dan 1000 Kwacha) te voorzien, vertrekken we. We hebben meteen afgesproken dat één van ons voorin kan zitten. Leuker voor Edward en we vinden het belangrijk dat Edward zich prettig kan voelen in ons gezelschap.
In te Ntchisi Forest lodge, een oud gebouw op loopafstand van het dorp, zijn we in een mooi huisje ondergebracht. Het is een kleine lodge met zoals bijna overal een vriendelijke staf. Ik had voor ons vertrek een paar woorden Chichewa geleerd. Chichewa is de belangrijkste nationale taal. Iedereen spreekt het. Engels is ook een nationale taal, maar buiten de toeristenindustrie zul je maar weinig mensen tegenkomen die Engels spreken. Met Muli Bwanji (Hoe gaat het), Zikomo (Dank je wel) en Tionana (we zien elkaar weer) kom je een heel eind. Als je ook ndapita (ook tot ziens, we gaan weg) mak je het helemaal. Mensen vinden het geweldig als je thee of een biertje in het Chichewa kunt bestellen. Later heb ik geleerd dat wawa (hallo) een nuttige toevoeging is.
De volgende dag hebben we met een lokale gids het regenwoud en het dorp bezocht. Het pad is niet heel spannend, maar we kiezen er toch voor onze halfhoge wandelschoenen te dragen. Het echte regenwoud is erg klein, nog geen 3 km2. Het heeft een mooie diversiteit aan planten. Dieren hebben we niet veel gezien, wat apen, mieren en veel vlinders. Op een uitzichtpunt een mooi verhaal. Onze gids vertelt hoe de Chewa, één van de volken in Malawi hier in de bergen woonden. Toen kwamen de N’Goni uit het zuiden met niet al te vriendelijke bedoelingen. De Chewa hebben de N’Goni toen in de pan gehakt omdat zij vanuit hooggelegen posities konden vechten. In veel landen zou dit tot eeuwigdurende haat leiden. In Malawi leven Chewa en N’Goni vreedzaam samen, zelfs binnen één dorp. Later hebben we verhalen over het slavernijverleden van Malawi gehoord.
Na de boswandeling bezoeken we het dorp. We hebben geen lunch meegenomen uit de lodge. In Malawi kun je voor weinig geld prima eten. Gefrituurde zoete aardappelen, donuts en bananen zijn bijna altijd wel te koop. Alle drie erg lekker. We bezoeken het theehuis in het dorp, waar we voor minder dan een Euro per persoon een mok een met een overheerlijke scone nuttigen. In dit dorp hebben ze het goed voor elkaar, de theehuismevrouw bakt zelf heerlijke verse scones van zeer goede kwaliteit.
Verder naar Dedza
Vandaag gaan we verder richting Dedza. Een lange rit. We hebben Edward gevraagd om zoveel mogelijk lokaal te lunchen. De eerste onderweg-lunch is een gouden greep. Bij een soort wegrestaurant bestellen we vlees, vis diverse groenten en nsima of rijst. Het is een soort buffet en brengt je helemaal in de lokale sfeer. Nsima is de bekende deegbal gemaakt van maismeel of cassave. In deze landen eet iedereen dit de hele dag. Het lijkt wel wat op de knödels die we kennen uit de Oostenrijkse en Duitse keuken.
’s-Morgens nog ergens koffie gedronken. Edward kent overal wel iemand en in dit geval iemand van het ministerie van Toerisme. We maken een praatje met hem en hij blijkt meerdere keren in Nederland te zijn geweest voor de vakantiebeurs.
In Lilongwe stoppen we kort bij het standbeeld van Banda, de eerste president. Het beeld laat goed zijn wie Banda was. Mensen praten over hem met een mix van bewondering en afschuw. Dat laatste omdat Malawi lange tijd onder zijn dictatoriale regime heeft geleden. Gelukkig is het nu een democratie en we merken dat mensen daar veel waarde aan hechten.
Onderweg naar Dezda een stop bij de Chongoni Rock Art. Dit zijn eeuwenoude rotstekeningen. We zijn rondgeleid door een plaatselijke gids, die US$ 20 vraagt voor entree en rondleiding. Bij het afrekenen wil hij opeens US$ 20 per persoon hebben. De vorige dag hebben we voor onze gids Kw 7000 betaald (zonder fooi), dus hebben we dat geweigerd. Hij gaat meteen akkoord. Edward vertelt achteraf dat de toegang gratis is.
De rotstekeningen zijn gemaakt door Pygmeeën. Deze Pygmeeën hebben de Chewa verslagen dankzij hun korte lichaam. Hierdoor waren ze minder zichtbaar. Uiteindelijk zijn de Pygmeeën uit dit gebied verdreven. De tekeningen zijn niet heel spectaculair, maar wel bijzonder.
Vlak bij de rotstekeningen staat een kerkje van een Nederlands kerkgenootschap. Het heeft en soort nep-Nederlandse bouwstijl. Achter de kerk staat een koor te oefenen. Een leuke onverwachte ontmoeting.
We zijn nu bij de Dezda pottery, een aardewerkfabriek met een lodge. Onderweg naar de ingang van de fabriek, roept de receptioniste ons, of we ons even willen inschrijven. De sfeer is wat vreemd en we voelen ons niet heel erg welkom. ’s-avonds na het eten zitten we nog gezellig met Edward te praten als we te horen krijgen dat ze de boel nu willen sluiten. Dat valt niet erg lekker, ook al omdat er niet is voorzien in drinkwater op de kamer.
De volgende ochtend na het ontbijt even de fabriek ingelopen. Leuk gesprekje met een werknemer, maar de rondleiding maar overgeslagen. Het maakt niet veel indruk en oogt wat verlopen, maar overal in Malawi kom je het aardewerk tegen.
Dan is het tijd om te vertrekken naar Majete.
Majete National Park
Van Dezda naar Majete is een lange rit. Geen koffiestop vandaag, wel een paar keer een toiletstop. Bij tankstations zijn gratis toiletten, meestal niet zo goed onderhouden maar wel schoon.
We zien onderweg veel fietsers met grote vrachten. Hout, levende kippen met de poten aan elkaar gebonden, zakken met mais. Fietsen lukt ze vaal niet dus duwen ze de volgeladen fietsen de heuvels op. In de dorpen heeft vrijwel niemand een auto. ook zien we vrijwel geen karren met ezels of handkarren. Er zijn ook fietstaxi’s met kleurige kussens op de bagagedrager.
We zien ook verkopers met gekookte ratten aan een lange stok. Dat is hier een lokale lekkernij. We hebben dit toch maar niet geproefd.
Wel hebben we onderweg een warme lunch gebruikt. Niet zo authentiek als de vorige lunch. Kip, vis of rundvlees, rijst of nsima, een beetje gekookte groente is ongeveer de standaard. Het duurt wel lang, waardoor we te laat zijn in Majete aankomen voor de gamedrive. Gelukkig zijn er geen andere gasten voor deze gamedrive en onze gids, Samuel is graag bereid nog even op pad te gaan. Opnieuw Malawiaanse gastvrijheid, die hier nog vanzelfsprekend is.
Majete is een bijzondere plaats. 20 jaar geleden was het een zwaar verwaarloosd natuurgebied. Al het wild was weggestroopt, illegale houtkap en de overheid was niet in staat dit goed te beheren. Ze hebben toen de non-profit organisatie African Parcs gevraagd het beheer over te nemen. Dat is een gouden greep geweest. African Parcs heeft hekken om het park geplaatst, wild uit andere parken gehaald en stroperij onmogelijk gemaakt. We horen alleen maar positieve geluiden en we mogen de regering van Malawi prijzen voor deze ingreep.
Majete is een bergachtig en bosrijk gebied met de rivier de Shire als belangrijke attractie. De Shire heeft het meer van Malawi als bron en mondt uit in de Zambesi rivier. Door de heftige regenval eerder dit jaar, staat het water hoog en kan de geplande bootsafari niet doorgaan. Door het dichte bos is het wild wat lastiger te vinden, maar avontuur genoeg. We zien veel waterbokken en olifanten. De nyala is uniek voor dit gebied en deze hebben we nog niet eerder gezien. Er zijn leeuwen, cheeta’s en sinds kort ook enkele wilde honden naast de vogels die je overal ziet.
Ons grootste avontuur was een noodstop voor een kudde olifanten onder leiding van een zeer grote dame. Volgens Samuel “the most troublesome elephant of Malawi”, die al diverse auto’s omver heft gegooid, maar, zo vertelt Samuel, “I am her friend”. Natuur komt dan wel erg dichtbij. Even later stoppen we bij de rivier en we stappen uit voor de zonsondergang. Dan zien we een grote olifantenstier in het water die recht op “ons” strandje afkomt. Na wat heen en weer geloop om niet direct voor de slagtanden te staan, loopt de olifant naar een boom en begint aan de wortels te eten. Wij staan dan 20 meter bij hem vandaan.
Thawale Lodge is een tented camp. Het voelt wat luxe aan naar onze smaak, maar de gastvrijheid is enorm. Topattractie is de waterhole, waar we de hele dag dieren zien komen en gaan. Een olifant die elk uur even wat komt drinken, wrattenzwijnen, impala’s, elandantilopen, waterbokken, apen enzovoort.
De gamedrives duren ruim twee uur. Naar onze smaak wat weinig en we zien een betrekkelijk klein deel van het park. Het is waarschijnlijk duur, maar het moet toch mogelijk zijn een gamedrive voor hele dag te regelen. Ook blijkt het mogelijk te zijn op een wildobservatiepunt te overnachten. Dit hadden we graag eerder geweten.
Fotograferen doe ik met een superzoom compact camera, niet echt compact het ding weegt ruim een kilo. Het is de Nikon Coolpix P1000. Ondanks de omvang ligt de camera stevig in de hand. Hij heeft een zoombereik van 4,3 tot 513 millimeter. Het grote voordeel is dat ik nooit gedoe heb met lenzen wisselen. In dit klimaat is het wel zaak er op te letten dat de camera niet te warm wordt. Daarom houd ik hem zorgvuldig in de schaduw. Hiervoor had in een P900, een iets kleiner broertje van deze camera. Die is een stuk lichter, maar heeft een wat kleiner zoombereik.
Mount Mulanje
We moeten helaas verder naar het zuiden. Mount Mulanje ligt nog verder in het zuiden in een gebied met veel thee- en koffieplantages. We hebben voor deze vakantie de maand juni uitgekozen. Vanaf half mei regent het niet meer in Malawi, maar alles oogt nog groen en fris. Het wordt ook kouder, onderweg naar juli en het koude seizoen. Sommige mensen noemen dit winter, maar dat is het niet. Ondanks de lager wordende temperaturen hebben we alleen ’s-avonds af en toe een trui nodig. Overdag blijft het meestal boven de 25oC. Lekker warm tot behoorlijk warm naar Nederlandse maatstaven. Het zuiden van Malawi is duidelijk warmer dan het noorden en juni/juli is de beste reistijd. Het hoogseizoen valt in juli en augustus dus we zijn op tijd weer weg.
De kwacha’s zijn intussen bijna op. Het advies om veel dollars mee te nemen blijkt overbodig. Meestal kun je prima met kwacha’s betalen. Er blijken ook voldoende geldautomaten te zijn. We zien onderweg regelmatig geldautomaten, maar in de dorpen ontbreken ze. We kunnen overal goed terecht met onze V-Pay kaart.
We hebben vele dollars meegenomen, maar eigenlijk is dat niet nodig. We kunnen bijna altijd met kwacha’s betalen en gebruiken de dollars voor grote uitgaven.
We overnachten in het AfricaWildtruck Camp. Het ligt pal naast een kleine school en later horen we dat de eigenaren van deze lodge de school actief steunen. We zien dat vaker tijdens deze reis. Het is fijn om te zien dat toerisme directe voordelen biedt voor de lokale bevolking.
De volgende ochtend gaan we wandelen. Eerst een korte autorit en dan pikken we onze lokale gids op. We stoppen bij een klein dorp met een groot conferentieoord en klimmen dan geleidelijk naar boven. De wandeling is niet heel zwaar, maar het is wel prettig om de Nordic Walking Sticks te gebruiken en goede wandelschoenen te dragen. Terwijl we naar boven lopen zien we tientallen vrouwen die de berg aflopen met grote bossen brandhout op hun hoofd. Zij lopen op blote voeten en dat enkele uren achter elkaar. Na een mooie wandeling komen we bij ons einddoel, Old Man’s Pool. Het is een mooie waterval, maar in het regenseizoen is deze waterval nog veel groter en behoorlijk spectaculair. We lopen terug naar het dorp en eten daar onze lunchpakketten. Even later belt Edward, of we komen lunchen … Het blijkt dat een oude vlam van hem in het conferentieoord werkt en ze staat erop dat we daar wat eten (als echte gasten). Dubbele lunch dus vandaag. Als we terugkomen informeren we de lodge dat ze misschien beter wat minder kunnen koken.
Liwonde National Park
Op en om Mount Mulanje kun je nog veel meer wandelen. Helaas blijven we maar één dag en trekken we verder naar Liwonde. Het tweede wildpark dat we bezoeken. We rijden via Zomba, een vriendelijk hooggelegen plaatsje. Tamelijk laat op de middag lunchen we met donut en de verrukkelijke Malawiaanse bananen. Met z’n drieën kost nog geen twee Euro, inclusief een royale fooi voor de verkoopster.
Liwonde wordt, net als Majete beheerd door African Parcs. Er zijn veel olifanten. Enkele jaren geleden hebben ze 200 olifanten overgeplaatst naar een ander wildpark, omdat er een overschot dreigde te ontstaan. Er is ook een behoorlijke rijkdom aan vogels, vooral langs de rivier. Voor ons opvallend zijn de vele eekhoorns. Verder zien we onder andere waterbokken, kudu’s, impala’s, enkele nijlpaarden, krokodillen, sabelantilopen en natuurlijk ook wrattenzwijnen, bavianen en meerkatten. We zien één leeuwin en in het donker zelfs een Genet (ja, zonder kat, want het blijkt toch geen katachtige te zijn volgens wetenschappers).
Ook hier is het jammer dat de game drives aan de korte kant zijn. Het hele gebied is veel groter dan wat wij hebben gezien. Erg mooi is het uitzicht over de Shire rivier, met veel palmen die mooi afsteken tegen de lage horizon. Langs de rivier is het vlak, wat verder op zijn er heuvels. Het gebied is meer open dan Majete.
De accommodatie, Chimwala Bush Camp is een tented Camp. Prima voor elkaar, maar officieel worden er geen maaltijden geserveerd. Omdat we toch moeten eten, maken de mensen van het Bush Camp toch het één en ander voor ons klaar. Ze zijn ook direct bereid om voor ons Kuche Kuche bier te gaan halen, als blijkt dat ze dat niet in voorraad hebben. Dat hebben we maar afgeslagen en we passen ons aan. Dit is gastvrijheid die je in Europa nergens vindt.
Njobvu cultural village
Njobvu Cultural Village (Njobvo is Chichewa voor olifant) is het hoogtepunt van deze reis. Het geeft een unieke mogelijkheid om kennis te maken met de dorpscultuur in Malawi. Het dorp ligt naast Liwonde NP, maar vanaf de hoofdingang van het park toch nog ruim een uur rijden om er te komen. Het park heeft veel impact op dit dorp. Mogelijkheden om op de Shire te vissen verdwenen, jagen op het schaarse wild kon ook niet meer. Dit dorp heeft met goed ondernemerschap gekozen om op toerisme in te zetten. Je kunt dit dorp bezoeken en een dag in het dorp wonen. Je slaapt in een huis dat net zo is ingericht als de mensen zelf wonen. Je eet er wat de mensen in het dorp eten. Kijken mee hoe kinderen les krijgen in de school. We zien hoe mensen wonen, water pompen, mais bewerken, manden vlechten, hout kappen en het land bewerken. We kijken naar een jongen die een bal maakte met hulp van een condoom, touw en afvalplastic. We hebben thee gedronken in een theehuis. We hebben nsima gegeten en zoete aardappelen als ontbijt. We hebben een Malawiaanse douche genomen en ook het toilet was Malawiaans, helaas een beetje aangepast voor de verwende toerist. Afval is er vrijwel niet, alles wordt opnieuw gebruikt.
Dit is een onvergetelijke ervaring geweest. Op ons maakte de school veel indruk. Er is letterlijk niets in de school. Geen stoelen, geen banken, geen leermiddelen. Wel een enthousiaste onderwijzer, een schoolbord, krijt en op de muren het alfabet, cijfers en nog een enkele andere plaat. Ze doen er vooral aan zingend leren, het alfabetlied, tellen, alles gebeurt zingend omdat dit helpt om alles te onthouden.
Ook zijn we onder de indruk van een tomatenkweker, die heeft geleerd hoe je een irrigatiesysteem opzet en nu ook experimenteert met biologische teelt. Fijn om te zien dat mensen zo innovatief zijn.
Er is geen elektriciteit in het dorp en dus ook geen Wifi. Sommige mensen hebben een klein zonnepaneel met een accu en dat is alles. Wifi is in heel Malawi schaars. We hebben maar 2 keer Wifi ook daadwerkelijk kunnen gebruiken.
We hebben gelukkig onze waka-waka’s meegenomen (zaklantaarns met en zonnepaneel). We hebben er geen seconde over gedacht een handdoek mee te nemen. Dat zou wel handig geweest zijn.
Wel hebben we een flinke tas met cadeautjes meegenomen. Theedoeken, een waterfles zelf gehaakte beestjes voor de kinderen. Achteraf gezien nog te weinig. De volgende keer nemen we minstens 100 dingen mee voor kinderen en 25 cadeautjes voor volwassenen. Het kost niet vele en mensen worden echt blij als ze iets krijgen, vooral als het nuttig is. Lege waterflessen doen het ook goed bij kinderen.
Cape Maclear – Lake Malawi
Cape Maclear aan het meer van Malawi is de volgende bestemming. We logeren in The Lake House. De eigenaar is een Zimbabwaanse blanke vrouw en het geheel ademt een Engelse koloniale sfeer. Dit zie je in de inrichting maar ook in het naar onze smaak wat overmatig keurig gedrag van het personeel.
De locatie is mooi met een prachtige tuin aan het water. Het water in het meer staat 80 cm hoger dan normaal, met als gevolg dat het strand bijna helemaal is verdwenen. Ontbijten doen we lekker buiten, het avondeten wordt onder de overkapping geserveerd.
De volgende dag gaan we op pad om het dorp te bekijken. Direct buiten ons verblijf beginnen de souvenirwinkels. Een bijna eindeloze rij. Het is niet druk, we zien vrijwel geen andere toeristen. Nu wordt duidelijk dat het toeristenseizoen vooral in juli en augustus is. Dit betekent dat de meeste verkopers al lange tijd weinig inkomen hebben gehad. Hier en daar maken we een praatje, maar met de souvenirverkopers lukt dat niet heel erg goed. We kunnen wel met twee winkeliers praten, die gezellig bij elkaar zitten en niets te doen hebben. Marjon koopt bij één van hen koffie. De ander verkoopt dat niet maar heeft daar vrede mee. Wat verderop staan drie scholieren, die vertellen over hun ervaringen op school. Uiteindelijk komt een bedelbrief tevoorschijn. Ze moeten schoolgeld betalen en dat is een probleem. We geven ze wat geld in de hoop dat dit ze verder helpt.
We zien een opvallend fris uitziend terrasje met de naam Zathu Community Kitchen. Het ziet er aantrekkelijk uit en we onthouden dit voor de lunch. Verder is er niet veel te beleven in dit dorp. Opvallend weinig kinderen, geen markt geen levendig dorpscentrum.
Als we teruglopen praten we met een man die vertelt over zijn bezoek bij familie in Nederland. Na een tijd blijkt dat hij getrouwd is met een Nederlandse vrouw. We lopen met hem mee om even kennis te maken. Ze hebben een kind en ze vertelt dat ze naar Nederland willen verhuizen als het kind 4 jaar is, omdat het onderwijs in Malawi niet goed is en particulier onderwijs voor hen onbetaalbaar is. Een onverwachte en leuke ontmoeting. We lunchen met gefrituurde zoete aardappels en bananen. Goedkoop, maar erg lekker en voedzaam. Zoals altijd geven we de verkoper een royale fooi. In Malawi hebben we vrijwel nooit het gevoel gehad dat speciale toeristentarieven gehanteerd worden, behalve bij de souvenirverkopers.
Edward slaapt bij vrienden en komt ons even opzoeken. Hij brengt twee armbadjes met onze namen mee. Zijn vriend heeft die speciaal voor ons gemaakt. Weer die enorme warme vriendelijkheid.
De volgende dag gaan we eerst lunchen bij Zathu. We eten kapanga (meerval) uit het meer en het smaakt heerlijk. Het wordt geserveerd met rijst en meerdere lokale groentesoorten. Bij de rijst mag je vertellen hoeveel rijst je wil, zodat ze niets hoeven weg te gooien. Natuurlijk drinken we er Kuche Kapenga bij. Zathu is een initiatief van de lokale gemeenschap en een echte aanrader. Het eten is lekker, niet duur en je steunt het dorp ermee.
Om 4 uur vertrekken we voor een boottocht om de zoveelste zonsondergang te zien. Onderweg kun je naar de Cichliden kijken, de kleurrijke vissen die het meer bevolken. Helaas worden ze gevoerd. Dit is eigenlijk niet nodig. Even verderop zitten de visarenden al te wachten. Ook deze worden gevoerd. Ik ben daar niet heel blij mee, maar het is wel een spectaculair gezicht. De boottocht is tamelijk prijzig. De booteigenaren hebben een coöperatie opgericht waarbij elke boot een aantal lodges bedient. De opbrengsten worden verdeeld, zodat ze elkaar niet kapot concurreren. We kunnen daar wel mee leven, je moet mensen een bestaan gunnen. Onderweg horen we meer over de visserij in het meer. Er zijn verschillende mogelijkheden. Sommige vissers gebruiken een net, waarmee kleine vissen woorden ingesloten. Met een hengel worden de grote vissen gevangen, zoals chombe (tilapia) en kapanga (meerval). Dit gebeurt vooral met een soort boomstam kano’s Er zijn ook grotere boten, die netten gebruiken. De visstand is niet geweldig, er is forse overbevissing. Het meer van Malawi is deels nationaal park binnen de grenzen van het park mag niet worden gevist. Als je tijdens de boottocht in het parkgedeelte een ranger tegenkomt, moet je alsnog entree betalen. Dat gebeurt niet zo heel vaak.
Senga Bay – Lake Malawi
Dan is het alweer tijd om door te reizen naar de laatste bestemming. Voor we weg gaan praten we nog even met Ann, de eigenaar van de Lake House. Zij vertelt dat we ook de kleuterschool hadden kunnen bezoeken, die direct naast de Lake House ligt. Zij ondersteunen deze school en het wordt altijd erg gewaardeerd als gasten een ochtend met de kinderen willen spelen. Dit hadden we graag eerder geweten…
We rijden naar het noorden door een tamelijk vlak en vochtig gebied. Dit gebied is geschikt om rijst te verbouwen en het is een landschap met wisselend cultuurgrond en landbouwgrond. Een groot buitenlands bedrijf wilde het hele gebied wel overnemen voor grootschalige rijstbouw. We kunnen de regering van Malawi niet genoeg prijzen voor kun afwijzing van dit plan. In Nederland kunnen we daar nog wat van leren.
Onderweg maken we een noodstop om een overstekende kameleon te redden. Dat beest steekt de weg over in een tergend traag tempo. Hij heeft het overleefd …
Ook stoppen we bij Mua Mission en bezoeken we het Kungoni Museum. Dit museum vertelt de geschiedenis van de missiepost maar is ook een volkenkundig museum. Onze gids vertelt over de oude cultuur en rituelen van de Chewa. Over de N’Goni en de Yao kan hij helaas niet zoveel vertellen. Er is een mooie winkel waar je houtsnijwerk kunt kopen, eigenlijk de beste plek die we hebben gezien. Het is niet zo duur, maar we kopen niets om geen risico te lopen iets van een beschermde houtsoort mee te nemen.
Kort voor aankomst bij de Safari Beach Lodge stoppen we in een dorp voor de lunch. Wij eten chombe en krijgen een hele vis, inclusief alle graten. Edward wil liever khuku (kip). Patat is er helaas niet, dus we eten het met rijst en een klein beetje groenten. In Malawi zijn ze meesters in het gebruik van het loof van allerlei gewassen. Het ziet eruit als spinazie, maar smaakt duidelijk anders. Een tip voor thuis: het loof van zoete aardappels smaakt echt goed en is eetbaar.
In de Safari Beach Lodge slapen we in een klein huisje bovenop de rotsen met een mooi uitzicht over het meer. Als we honger hebben, lopen we naar het restaurant en zien dat alles donker is. Gelukkig is het gewoon open, de stroom is uitgevallen. Dus weer geen Wifi en eten met kaarslicht. Het eten is eenvoudig. We hoeven niet apart te betalen, maar de prijzen op de menukaart zijn behoorlijk hoog hier. Tijdens het eten kijken we wild, er zitten enkele gekko’s op de muur.
We hebben nog één hele dag beschikbaar. Die gebruiken we deels om naar het naast de lodge gelegen vissersdorp te lopen. We nemen geen gids mee deze keer. De weg naar het dorp is niet meer dan een berghelling langs de muur van ons verblijf. Eigenlijk is er geen weg. De motortaxi’s staan bij de ingang van de lodge en kunnen niet naar het dorp doorrijden. In het dorp zijn de gevolgen van de hoge waterstand uit het voorjaar nog goed te zien. Het is een vissersdorp. Enkele vrouwen verkopen tweedehands kleding, vissers drogen kun vis en je ziet mensen aan het werk om met heel veel geduld netten te maken.
Terug naar huis
Dan de laatste etappe naar het vliegveld. We zijn heel ruim op tijd en op het vliegveld is een terras met uitzicht op de vliegtuigen. gratis voor reizigers, anderen moeten betalen. Helaas blijkt de koffie op te zijn en moeten we ons met thee behelpen. Dan vliegen we terug, met een tussenstop in Mozambique. In Nairobi hebben we ruim de tijd om wat te eten en dan vertrekt onze nachtvlucht een uur te laat.
Malawi is inderdaad het warme hart van Afrika. Terugkijkend op alle verhalen die we hebben gehoord, zijn er twee dingen die eruit springen. Als eerste Freddy, de orkaan die in het voorjaar veel schade heeft aangericht. Iedereen heeft het erover. Oogsten zijn mislukt en de waterstanden zijn nog steeds extreem hoog. De verwachting is dat er voedselschaarste zal zijn. We hebben ook de verhalen gehoord over Cholera als gevolg van Freddy. Ann vertelt dat in Cape Maclear het is meegevallen, dankzij snel ingrijpen van enkele lokale artsen. De andere grote ramp was Corona. Niet dat mensen ziek werden, maar het toerisme is helemaal stilgevallen. Edward vertelt dat hij enige tijd voor een incassobureau heeft moeten werken om het hoofd boven water te houden. Gidsen in de wildparken vertellen over de moeilijke tijd die ze hebben gehad.
Groeten,
Rudolf Jan en Marjon
Uw individuele safari, op maat gemaakt